Η πρόσληψη της γυναίκας μέσα στον κόσμο του BDSM δεν είναι απλώς μια υπόθεση σεξουαλικών προτιμήσεων. Είναι ένα υφαντό φτιαγμένο από κουλτούρα, ψυχολογία, θεωρία εξουσίας και κυρίως από προσωπική αυτοδιάθεση.  Η γυναικεία θέση στο BDSM είναι αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορικής σύγκρουσης ανάμεσα σε κοινωνικούς περιορισμούς , την ικανότητα δηλαδή να ορίζεις εσύ το σώμα σου, τους όρους σου και τις επιθυμίες σου.

Ο Foucault, μιλώντας για τη σεξουαλικότητα, εξηγεί ότι η εξουσία δεν είναι πάντα αυτό το «πάνω-κάτω» που φανταζόμαστε· είναι και μια μορφή παραγωγής ταυτότητας. Στον χώρο BDSM, οι γυναίκες άρχισαν να αποκτούν λόγο ήδη από τη δεκαετία του ’70, όταν οι πρώτες S/M lesbian κοινότητες (ιδιαίτερα στις ΗΠΑ) διεκδίκησαν ότι ο πόνος, ο ρόλος και το παιχνίδι εξουσίας δεν είναι “πατριαρχικά εργαλεία”, αλλά εκφράσεις αυτοκυριαρχίας. Η Gayle Rubin κλασική πλέον φωνή στις ανθρωπολογικές μελέτες της σεξουαλικότητας υποστήριξε ότι οι «σεξουαλικές μειονότητες» και ο κόσμος BDSM, δεν ορίζονται από παθολογία αλλά από κοινωνικά σύνορα. Σε αυτά τα σύνορα οι γυναίκες πάλεψαν να μην αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα αλλά ως δημιουργοί του ρόλου τους, είτε αυτός είναι submissive είτε dominant.

Στην BDSM κοινότητα, η γυναίκα όποιον ρόλο κι αν επιλέγει διαθέτει ένα εργαλείο που στην “κανονική” κοινωνία συχνά της λείπει: σαφή, διαπραγματεύσιμη και απόλυτη συναίνεση. Η γυναίκα που παίζει τον ρόλο της υποτακτικής (submissive) δεν χάνει δύναμη. Αντιθέτως, τη θεσπίζει: έχει το δικαίωμα του safe word, ορίζει τα όρια, επιλέγει πού σταματάει το παιχνίδι. Η γυναίκα dominatrix, πάλι, δεν είναι “φαντασίωση εξουσίας με τακούνια”. Είναι η ενσάρκωση μιας εξουσίας που δεν δίνεται αλλά αναλαμβάνεται και συχνά χρειάζεται ψυχολογική επεξεργασία, τεχνική δεξιότητα και δικλείδες ασφαλείας.

Η ψυχολογική βιβλιογραφία (καθώς και ερευνητικές δουλειές όπως του Kleinplatz και της Weinberg) δείχνουν ότι:

• Οι γυναίκες sub δεν είναι «αδύναμες». Συχνά έχουν έντονα επίπεδα ελέγχου στην καθημερινότητα και βρίσκουν στο kink χώρο για αποφόρτιση.
• Οι γυναίκες domme δεν “κυριαρχούν γιατί τις πλήγωσαν κάποτε”. Κυριαρχούν επειδή τους ταιριάζει η δομή. Αυτό το πλαίσιο είναι τελετουργικό, συμφωνημένο και κυρίως ανεστραμμένο από τις κοινωνικές προσδοκίες.

Η mainstream πορνογραφία έχει δημιουργήσει ένα τραγικό λάθος  στον BDSM κόσμο. Η πραγματική BDSM κουλτούρα λειτουργεί με γραπτά όρια, aftercare (φροντίδα μετά τη σκηνή), συζήτηση και ισότητα. Η πορνογραφική εικόνα είναι θέαμα. Η πραγματική είναι δομή. Και αυτό το χάσμα έχει καταγραφεί εκτενώς από θεωρητικούς όπως η Tristan Taormino, που γράφει για τον ethical kink και τον ρόλο του φύλου μέσα σε αυτό.

Η γυναίκα στον κόσμο BDSM δεν είναι αντικείμενο του παιχνιδιού είναι αρχιτέκτονας του ρόλου της. Το βασικό τρίπτυχο που την ορίζει:

• Αυτονομία , η επιλογή του ρόλου δεν είναι αναγκαστική αλλά συνειδητή.
• Επικοινωνία , το παιχνίδι δεν “συμβαίνει”· σχεδιάζεται.
• Ενδυνάμωση,  είτε στην κορυφή είτε στους  γόνατα, η δύναμη πηγάζει από την επιλογή

Ο ρόλος της γυναίκας στον κόσμο  του BDSM δεν είναι μια ροζ καρικατούρα ούτε μια μαύρη μάσκα μυστηρίου. Είναι μια συνειδητή στάση απέναντι στον εαυτό, την επιθυμία και το σώμα. Όταν η κοινωνία συνεχίζει να λέει στις γυναίκες πώς «πρέπει» να είναι, ο χώρος BDSM παρά τις παρεξηγήσεις είναι ένα από τα ελάχιστα περιβάλλοντα όπου οι κανόνες γράφονται από εκείνες.