Κάπου ανάμεσα στις δουλειές, τα “πρέπει”, τις ανασφάλειες που ξεφυτρώνουν σαν αγριόχορτα και τις ματιές στον καθρέφτη που κρατούν λιγότερο απ’ όσο θα ήθελες, υπάρχει ένα σώμα που περιμένει. Δικό σου. Πάντα δικό σου. Ακόμα κι όταν το ξέχασες, αυτό συνέχισε να αναπνέει για σένα, να αντέχει, να σε πηγαίνει παρακάτω. Η σχέση με το σώμα δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή. Μοιάζει περισσότερο με εκείνες τις παλιές κουβέρτες της γιαγιάς: λίγο μπερδεμένη, λίγο πολύχρωμη, γεμάτη σημεία που θες να εξετάσεις από την αρχή. Κι αυτό είναι το ωραίο γιατί η ανακάλυψη δεν χρειάζεται να είναι φαντασμαγορική. Μπορεί να ξεκινάει ήρεμα, σιγανά. Με ένα “βλέπω επιτέλους τι νιώθω”. Το σώμα δεν ζητάει να γίνει τέλειο. Ζητάει να γίνει οικείο. Να ξέρεις πότε σε στηρίζει. Πότε κουράζεται. Πότε ζητάει να το αγγίξεις λίγο παραπάνω, όχι για κάποιον άλλον, αλλά για σένα.
Η γυναίκα που αποφασίζει να συναντήσει πραγματικά τον εαυτό της δεν κάνει επανάσταση με σημαίες και δηλώσεις. Κάνει κάτι πιο ήσυχο και πιο γενναίο: σταματάει να κρύβεται από αυτό που νιώθει. Αφήνει χώρο για τα σημάδια, τις καμπύλες, τις ιδιοτροπίες, τις χαρές. Και σιγά σιγά, το σώμα παύει να είναι “κάτι που πρέπει να διορθώσει” και γίνεται “κάτι που θέλει να γνωρίσει”. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία υπάρχει μια τρυφερότητα που δεν διαφημίζεται συχνά. Η τρυφερότητα του να αγγίζεις το μπράτσο σου και να λες “ευχαριστώ”. Η τρυφερότητα του να κοιμάσαι λίγο καλύτερα. Του να χαμογελάς γυμνή μπροστά στον καθρέφτη, όχι επειδή είναι όλα όπως τα θέλεις, αλλά επειδή για πρώτη φορά δεν χρειάζεται να είναι.
Το σώμα είναι το πρώτο σπίτι που έχεις. Και για πολλά χρόνια, το άφηνες να περιμένει στο σκοτάδι. Τώρα ανάβεις λίγο φως. Κι όσο φωτίζει, ανασαίνει κι εκείνο. Η επιστροφή σε αυτό που είσαι μέσα από την επαφή με το σώμα δεν είναι μια στιγμή∙ είναι σχέση. Ζεστή, υπομονετική, βαθιά. Μια σχέση που, όσο την καλλιεργείς, σου επιστρέφει κάτι μαγικό: μια ηρεμία που μοιάζει με σιγουριά και μια χαρά που μοιάζει με ελευθερία. Και το πιο όμορφο; Δεν χρειάζεται άδεια κανενός. Αυτός είναι ο δρόμος της γυναίκας που επιλέγει να είναι παρούσα: ανακαλύπτει ότι η αλήθεια της ήταν πάντα εκεί, απλώς τώρα την αγγίζει με περισσότερη αγάπη.
